நான்கு பேர்களாய்த் தூக்குங்கள்

நவீன கட்டிடக் கலையின் உச்சத்தில் எழுப்பப்பட்ட வானுயர் வடிவங்களிடையே வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் இதே சமூகத்தில் தான் நாங்களும் வசிக்கிறோம்.

ஊனமுற்றோர் மையத்தையே இரண்டாவது மாடியில் நடத்தும் செம்மை அறிவு கொண்ட செயலற்ற வர்க்கங்கள் வழி நடத்திச் செல்லும் பாதையில் தான் விரதங்களும் வேண்டுதல்களும் இன்றியே முள்ளும் கல்லும் முட்டிக்கு மெத்தையெனக் காலம் தள்ளுகிறோம்.

கையை நீட்டியதும் தண்ணீர் சொரியும் குழாய்கள், விரலால் தொட்டதும் விவரங்களைத் தருகின்ற விஞ்ஞானம் வளர்ந்த சூழலில் தான் ஒவ்வொரு இடங்களிலும் படிக்கட்டுகளை சக்கர நாற்காலிகளால் கடக்க முடியாமல் கடின வாழ்க்கை நடத்துகிறோம். உதவி செய்வதில் பெருமைகொள்ளும் ஊர், தூக்கிவிட வந்துவிடுகிறது. இந்தச் சூழலில் எப்போது தவறான இடத்தில் கைவைத்துத் தூக்கி சக்கர நாற்காலி சேதமடைந்திடுமோ என்றும், கீழே விழுந்தால் எல்லோருக்கும் அடிபடுமே என்று கவலையுற்றும், ஒரு சாய்வுப் பாதை அமைத்தால் கௌரவமாகக் கடக்கலாமே என்றும் எண்ணுகிறோம். மேலும், இவன் இருந்தால் சற்று சிரமமோ என்று சுமையாகப் பார்க்கும் கருத்து மக்களிடையே உருவாகாமல் இருக்கவேண்டிய தேவையும் உள்ளது.

சக்கர நாற்காலிகளுக்கான சாய்வுப்பாதை அமைந்திடாத அலுவலகங்கள், அஞ்சல் துறை, தொலைபேசியகம், வங்கிகள், ஆங்காங்கு முளைத்து நிற்கும் பல்பொருள் அங்காடிகள், திரையரங்குகள், பொது இடங்கள், மின்தூக்கிகளை (lift) அடையவே ஆறேழு படிக்கட்டுகள் கொண்ட மாடிகள், ஏறிப் பயணிக்க இயலாத நடைபாதைகள், சாலையில் செல்லும்போது பெருமழை வந்தால் ஒதுங்க முடியாத நிழற்குடைகள், வீட்டிலிருந்து காலையே கிளம்பி மாலை தான் வீடு திரும்புவோமெனினும் இயற்கையுடன் மிகுந்த போராட்டத்தில் ஈடுபடுத்தும் பயன்படுத்த முடியாத கழிப்பிடங்கள்.

எத்தனை சொல்வது, ஏமாற்றுவதில் வல்ல ’எத்தனை’ச் சொல்லி என்ன பயன்?

***************************************************************************** 


நான்கு பேர்களாய்

எத்தனை பரந்த மனது…
வழிந்தோடும் கருணையில்
கழுத்து வரை நனைந்துவிடுகிறோம்.

இறுக்கிப் பிடியுங்கள்.
சங்கிலியொன்று நெருடுமிடம் தான்
என் கழுத்து.
சங்கென்றும் கூறுவர்.

கழுத்து வரை வந்த கருணையை
விழுங்கித்தொலைக்கப் போகிறேன்
சங்கை இறுக்கிப் பிடியுங்கள்.

யாரேனும் வைத்திருக்கக் கூடும்
இன்னுமொரு சங்கு – கிடைக்காவிடில்,
கொண்டுவாருங்கள் கொள்ளையடித்தேனும்
சும்மா தான் இருக்கிறதாம்
சுதாமனின் தோழனிடம்.

நான்கு பேர்களாய் வந்தால் போதாது
ஆட்கள் வேண்டும் – முன்னே
ஆடிச் செல்வதற்கு.
கனவான்களாகக் கண்டுபிடியுங்கள்,
அவர்களுக்கும்
பரந்த மனதாக இருக்கட்டும்;
கருணை வழிந்தோடட்டும்.

அன்றைய நாளின் அருஞ்செயலாய்
புண்ணியமொன்றைச் செய்யப்போவதாய்
ஃபேஸ்புக்கிலும் ட்விட்டரிலும்
பகிர்ந்துகொள்ளுங்கள்.

நாக்கமுக்காவோ
யாத்தே யாத்தோ,
கொலவெறியோ
கற்பனை செய்துகொள்ளுங்கள்
குத்தான பாடலொன்றை,
கூடியிருக்கும் கனவான்கள்.

பெருவுடையான் கோயிலின்
உச்சிக்கல்லா என்ன
சாய்வுப் பாதை போட்டு
சந்தடியின்றி உருட்டிச் செல்ல…

நான்கு பேர்களாய்த் தூக்குங்கள்
காலிரண்டும் சூம்பிப் போய்
சவம் தானே இருக்கிறது
சக்கர நாற்காலியில்!

ஈரோடு நாகராஜன்.

[http://www.katturai.com/?p=970 ல் சென்ற 16.1.12 அன்று வெளியிடப்பட்டது]

மாட்டுப் பொங்கல் - மாடல்ல மற்றயவை?

வெறுப்பை உமிழ்தலிலும்
வெகுண்டே கத்தலிலும்

உறவுகளைக் கேவலப்படுத்தி 

உறுப்பைச் சொல்லித் திட்டிவிட்டு

இருட்டின் தவிப்பிலும் 

ஈருடல் தகிப்பிலும்

குறிகளே குறியாய் 

குற்றமின்றிச் சுவைத்தல் போல

உன்னதப்படுத்தலின் உச்சமொன்றில் 

விளிம்பில்

பசுவென்றும் தாயென்றும் பகட்டாய் 

விளித்தபடி

நாளொன்றை நல்கிவிட்டு நரியொன்றின் 

தந்திரமாய்

பசுக்களாய் எருமைகளாய் ஆடுகளாய்ப் 

பிரித்தாண்டு

இல்லத்தின் உள்ளே இறையென்று 

கும்பிட்டும்

இழுத்தே அறுத்துப்பின் இரையென்று 

கும்பி நிறைத்தும்

என்ன செய்யப் போகின்றாய்,
எனக்கென்று நாளெதற்கு?

(புகைப்படங்கள் உதவி: இணையத்தின் முகமறியா நண்பர்கள், நன்றி)

A review of our concert for the Music Academy appeared in The Hindu, January 5, 2012.

Deftly crafted swara patterns

Uncompromising melody, fine gamakas and distinct swaras, brigas and rava sancharas - all these   stood out right from ‘Vallabha Nayakasya’ (Dikshitar, Begada, Rupakam) to ‘Bhuvini Daasudale’ (Tyagaraja, Sriranjini, Desadi) at the veena duet of Jeyaraaj Krishnan and Jayasri Jeyaraaj.

While playing Pantuvarali or Kamavardhini (or Kasiramakriya in Dikshitar's nomenclature), Jayasri displayed not only commendable training in manipulating the string tension but also a profound musical sense, to produce pacy rava sancharas on one string, traversing a large part of the scale, merely through ‘izhaippu.’ She offered a well-crafted alapana before presenting ‘Visalaksheem’ (Dikshitar, Kasiramakriya, Misram). 

The second major raga of the concert, Khambodi, was taken up by Jeyaraaj. Some prayogas in the tara sthayi were conspicuous for their brilliance, and the whole alapana exercise offered a fitting reception to Dikshitar's ‘Sree Subrahmanyaya Namaste’ in a grand two-beat rupakam. With niraval and swaras, the Khambodi chapter occupied a quarter of the total concert time.  

In this rasika's view, the appeal of the talavadya arises from two factors - accompanying during kritis and playing tani avartanam. It was heartening to be able to spot both of these in good measure in the concert. Erode Nagarajan (mridangam) and H. Prasanna (ghatam) added splendour to the concert. Whether it was "dheem, takita jham, ga ma ri ga, etc' of Pillayar’s Begada item or the solemn ‘Visalaksheem’ or the Desadi of Tyagaraja in Sriranjini, the mridangam and ghatam augmented the euphony of the veenas. 

It was the same when it came to changeover from one phase to the succeeding, in kritis and kalpanaswara exchanges. The ten-minute tani avaratanam was a picture of aesthetic restraint.  Muthiah Bhagavatar’s kriti in Pasupatipriya (a derivative of Harikhambodi), ‘Saranabhava’, spoke of apt interposiing between the august Khambodi and the glowing Thodi which was to follow.

The duo’s RTP was with Thodi as the main raga, which then branched into Bilahari, Saveri, Brindavana Saranga and Behag before returning to Thodi. The ragas were played alternately by the vainikas, in a tanam format. The pallavi was simple, set in chatusra triputa (adi), with a tisra step, in praise of Velavan. The concert concluded with Bagesri.  

P. S. KRISHNAMURTI 

(http://www.thehindu.com/arts/music/article2777373.ece)

(photos by Krishna Prasaad)